میعانات گازی
میعانات گازی – طبیعی که مایعات گاز طبیعی نیز نامیده می شود ، مخلوطی با چگالی کم از مایعات هیدروکربنی است که به عنوان اجزای گازی در گاز طبیعی خام تولید شده از بسیاری از میادین گاز طبیعی وجود دارد. برخی از گونه های گاز موجود در گاز طبیعی خام در صورت کاهش دما در یک فشار تنظیم شده به زیر دمای نقطه شبنم هیدروکربن ، به حالت مایع متراکم می شوند.
گاز طبیعی که از مخازن گازی استحصال می‌شود عمدتاً حاوی حجم قابل ملاحظه‌ای میعانات گازی است. مخصوصاً زمانی که حجم برداشت گاز از مخزن زیاد باشد. میعانات گازی به جریان هیدروکربنی مایع گفته می‌شود که در ذخایر گاز طبیعی وجود دارد و به صورت رسوب و ته‌نشین در گاز استخراجی یافت می‌شود.
میعانات گازی طبیعی را میعانات یا میعانات گازی یا بعضاً بنزین های طبیعی می نامند زیرا حاوی هیدروکربن هایی در محدوده جوشاندن بنزین است و همچنین توسط بسیاری از کارگران در تأسیسات گاز با نام کوتاه کندی ذکر می شود. گاز طبیعی خام ممکن است از هر یک از سه نوع چاه گاز حاصل شود.
چاه های نفت خام : گاز طبیعی خام که از چاه های نفت خام حاصل می شود گاز همراه نامیده می شود. این گاز می تواند جدا از نفت خام در تشکیلات زیرزمینی وجود داشته باشد یا در روغن خام حل شود. از میعانات گازی که از چاه های نفت تولید می شود غالباً به عنوان میعانات اجاره ای یاد می شود.
چاههای گاز خشک : این چاهها معمولاً فقط گاز طبیعی خام تولید می کنند که فاقد مایعات هیدروکربن است. چنین گازی را گاز غیر مرتبط می نامند. میعانات گازی از گاز خشک در کارخانه های فرآوری گاز استخراج می شود و غالباً میعانات گیاهی نامیده می شود.
چاه های میعانات گازی : این چاه ها به همراه مایع گاز طبیعی گاز طبیعی خام تولید می کنند. به چنین گازی گاز همراه نیز گفته می شود و غالباً به آن گاز مرطوب می گویند.
ولید میعانات گازی و جدا سازی هوا در واقع به روش جداسازی هوای جو به اجزای تشکیل دهنده آن می گویند که شامل نیتروژن ، آرگون و اکسیژن می باشد.
از کاربردهای میعانات گازی اکسیژن ،آرگون و نیتروژن می توان در صنایعی مانند :
- جوشکاری و برشکاری
- متالوژی
- فولاد
- شیشه
- بهداشت و درمان و غذا
- صنایع پتروشیمی
- پالایشگاهی
- نفت و گاز نام برد.
رقیق کننده
از آنجا که میعانات در شرایط محیط به طور معمول مایع است و همچنین دارای گرانروی بسیار کمی است ، میعانات معمولاً برای رقیق سازی روغنهای سنگین بسیار چسبناک استفاده می شود که در غیر این صورت نمی توان از طریق خطوط لوله به طور مثر حمل کرد. به طور خاص ، میعانات غالباً با قیر حاصل از ماسه های روغن مخلوط می شوند تا ریز ریز ایجاد شود. افزایش استفاده از میعانات گازی به عنوان رقیق کننده ، قیمت آن را در مناطق خاصی افزایش داده است.
خطرات
میعانات مانند تمام سوخت های فسیلی حاوی مواد سمی است که برای محیط زیست ، حیوانات و انسان مضر است. به طور کلی از روغن خام معمولی قابل اشتعال و انفجار است. فعالیت در مناطقی که میعانات فرار کرده است ، به دلیل خطر انفجار ، جابجایی اکسیژن و خطر خفگی و بیهوشی ، که می تواند در طی چند نفس انسان رخ دهد ، برای خدمه خطرناک است.
تقطیر
یکی از مرسوم ترین و رایج ترین روش ها برای جداسازی هوا روش تقطیر تبریدی می باشد و روش های دیگری هم برای جداسازی هوا وجود دارد از جمله:
فرآیند شیمیایی و جداسازی غشایی و جذب سطحی.اصولا اکسیژن و آرگون و نیتروژن با خلوص بالا تهیه و تولید می شوند که
در این روش هوا ابتدا بعد از تصفیه شدن و حذف آلاینده ها وارد کمپرسور می شود و پس از آن با توجه به توربین های موجود در
کمپرسور هوا فشار کاهش می یابد و تا دمای ۱۹۶- درجه سانتیگراد سرد می شود و
پس از آن به برج تقطیر رفته و در آنجا با توجه به دمای جوش متفاوت عناصر تشکیل دهنده تفکیک و جدا شده و محصولات ذکر شده تولید می شوند.
مشخصه‌های فیزیکی و شیمیایی
میانه های گازی بیشتر از پنتان و هیدروکربن های سنگین تر (+ C5) ایجاد می شوند و با توجه به اینکه اگر آنها را تحت کنترل قرار می دهد و نماد آن را می گیرد و به طور چشمگیری از انواع فلزات موجود است و تقریباً از آن تشکیل نمی شود.
میعانات گازی بر خلاف بوتان و پروپان نیاز به شرایط ویژه ای برای مادیات موجود نیستند و به روش های مختلف قادر به تبدیل به گازوئیل ، بنزین ، نفت سفید ، سوخت جت و … هستند. در مقایسه با پالیایشگاه نفت خام ، در پالیایشگاه میعانات گازی ، فرایندهای تبدیلی و پالایشی به دلیل اینکه سرمایه کمتری برای سرمایه گذاری در پالایشگاه نفت خام وجود دارد ، به دلیل کمبود اعتبار در حال انجام است.
ارزش حرارتی ناویژه هر لیتر از میعانات گازی حدود ۴/۳۲۷۰۶ بی تی یو که حتماً معادل با ارزش حرارت ۸۲۶ متر مکعب گاز طبیعی خط لوله اول سراسری است ؛ استفاده از این محصول به دلیل نداشتن ارزش حرارتی بالاتر از قابل توجه بودن توجه برای صادرات باعث می شود. به گونه ای که صادرات آن باعث می شود سرمایه شما یک پالایشگاه گازی را در اختیار شما قرار دهد ، در مدت زمان کوتاه مدت کوتاهی برگرداند به شرط آنکه مشخصه فنی مطلوب است باید باشد.
منابع تولید
بیشترین میزان تولید میعانات گازی ایران از میدان گازی پارس جنوبی میباشد. این میدان گازی، بزرگ‌ترین منبع گازی است که بر روی خط مرزی مشترک ایران و قطر در خلیج‌فارس و در فاصله ۱۰۵ کیلومتری ساحل جنوبی ایران قرار دارد. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که بیش از ۱۴ تریلیون متر مکعب گاز طبیعی و افزون بر ۱۸ میلیارد بشکه میعانات گازی را در خود جای داده و روزانه ۲۰۰ هزار بشکه میعانات گازی توسط پالایشگاه‌های گازی پارس جنوبی تولید می‌شود.
بنا به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از مدیر عامل شرکت نفت و گاز پارس جنوبی تا سال ۱۳۹۴ خورشیدی ۲۰۰ میلیون بشکه میعانات گازی از پارس جنوبی به ارزش ۱۰ میلیارد دلار صادر شده‌است.
بر اساس برآورد مؤسسه تحقیقات انرژی «فکتس»، مستقر در هانولولوی آمریکا، ظرفیت تولید میعانات گازی ایران از ۹۵ هزار بشکه در روز در سال ۲۰۰۱، نزدیک به یک میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۱۳ خواهد رسید.
استفاده تاریخی در وسایل نقلیه
برخی از موتورهای احتراق داخلی اولیه – مانند اولین نوع ساخته شده توسط کارل بنز و موتورهای هواپیمای برادران رایت اولیه – از بنزین طبیعی استفاده می کردند که می تواند گاز قطره ای یا طیف مشابهی از هیدروکربن های تقطیر شده از نفت خام باشد. بنزین طبیعی دارای درجه اکتان حدود ۳۰ تا ۵۰ است که برای موتورهای کم فشار در اوایل قرن ۲۰ کافی است. تا سال ۱۹۳۰ ، موتورهای بهبود یافته و نسبتهای فشرده سازی بالاتر به بنزینهای تصفیه شده با اکتان بالاتر برای تولید نیرو بدون ضربه و انفجار نیاز داشتند.
با شروع رکود بزرگ ، گاز قطره ای به عنوان جایگزینی برای بنزین تجاری توسط مردم در مناطق نفت خیز مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس انجمن تاریخی اوکلاهما “در روزهای موتورهای ساده در اتومبیل و تراکتورهای مزرعه غیرمعمول نبود که کسی به چاه میعانات دسترسی پیدا کند تا مخزن خود را با” قطره قطره “پر کند.” بعضی اوقات خوب کار می کرد. “در مواقع دیگر ممکن است باعث معکوس رعد و برق و ابرهایی از دود بوی بد شود.
برخی از تولیدکنندگان تراکتورهای مخصوص مزرعه را برای کار با سوختهای سنگین و کم اکتان که معمولاً “تقطیر” یا “سوخت تراکتور” نامیده می شدند ، تولید کردند. نام های دیگر روغن بخار دهنده تراکتور (انگلستان) و “نفت سفید” (استرالیا) بود. غالباً از تراکتورها به عنوان “تمام سوخت” یاد می شود. مهمترین عامل در سوزاندن سوختهای سنگین در موتور جرقه ای ، بخار شدن مناسب سوخت است. در تراکتورهای طراحی شده برای کار با این سوختها معمولاً از یک منیفولد هوای ورودی “گرم” استفاده می شد که اجازه می داد گرمای خروجی منیفولد و کاربراتور را گرم کند تا به بخار شدن کمک کند. با توجه به تبخیر ضعیف در دمای پایین ، تراکتورهای تمام سوخت با بنزین شروع به کار کردند و سپس به سوخت سنگین روی آوردند. آنها مجهز به یک مخزن کوچک بنزین و یک مخزن سوخت بزرگ بودند که هر دو مخزن در یک شیر مشترک سوخت سوخت کاربراتور تأمین می شدند.
موتور با بنزین روشن می شود و سپس تراکتور کار می کند تا زمانی که موتور به اندازه کافی گرم شود تا تغییر کند. در آن مرحله ، سوپاپ سوخت چرخانده می شود تا منبع سوخت از مخزن بنزین به مخزن سوخت تغییر یابد و سوخت سنگین به کاربراتور منتقل شود. از پرده ها یا پرده ها معمولاً برای محدود کردن جریان هوا به رادیاتور استفاده می شد و موتور را برای کارایی کافی گرم نگه می داشت. دمای خنک کننده در محدوده ۲۰۰ درجه F طبیعی بود. تراکتورهای دو سیلندر تمام سوخت جان دیر روی سوخت سنگین به خوبی کار می کردند ، زیرا ضربات پیستون بلند ، سرعت کم موتور و ضریب فشرده سازی کم آنها امکان استفاده موثر از سوخت را فراهم می کرد. اکثر آنها به سیستم های خنک کننده ترموسیفون مجهز بودند که از پمپ آب استفاده نمی کردند. همرفت طبیعی باعث می شود که آب از بلوک موتور بالا رفته و به بالای رادیاتور برود ، در آنجا خنک و افتاده و افت می کند تا چرخه را ادامه دهد.